ضرورت فاصله گرفتن نوازندگان تنبک از مطربی

تنبک سازی است که از ارکان اصلی موسیقی سنتی یا کلاسیک ایرانی به حساب می آید. این ساز ضربی با مهارت بالای نوازنده نواخته می شود. هنرجویان برای یادگیری تنبک، سالها به آموزش و اجرای تمرین های فشرده می پردازند. این ساز محبوبت زیادی دارد و شاکله اصلی ریتم در اجرای موسیقی را تشکیل می دهد.

هنرجویان تنبک بایستی قدر مهارت ویژه و هنر والای خود را بدانند و با حفظ پرستیژ، از سر خوردن این قابلیت به سمت مطربی جلوگیری کنند. ما در این مقاله به شرح معنا و تاریخچه مطربی می پردازیم و خواهیم گفت چرا ضرورت دارد نوازنده تنبک از مطربی فاصله بگیرد. با ما همراه باشید.

مطرب در موسیقی به چه معناست؟ (مطرب کیست؟)

لغت مطرب از شادی و طرب می آید. به کسی اطلاق می شود که به وسیله یک آلت موسیقی بتواند حال و هوای جمع را به سوی شادی، رقص و حرکات موزون تغییر دهد.

صفت مطربی در ابتدا معنای تحت الفظی خود را داشت. به گرداننده بزم با آلات موسیقی و حتی خوانش ادبیات نمایشی مطرب می گفتند. اما در تاریخ از یک زمانی واژه مطربی، القا گر حس منفی و به عبارتی تحقیر در مورد شخص مطرب شده است. زمان آن به سده هفتم شمسی بر می گردد. کشمکش بین عقاید به گونه ای بود که محافل بزم و موسیقی به مراسمات لهو و لعب و شهوت رانی تعبیر می شد. تا مدت زمان بسیار زیادی هر نوازنده ای، مطرب خوانده می شد.

اما از زمان قاجار، و در سیر تحول عظیم موسیقی به چارچوبی تحت عنوان ردیف موسیقی؛ لغت استاد پدیدار گشت. استاد به کسی گفته می شد که نوازندگی را از ریشه و به صورت علمی و تجربی یاد می گرفت و دارای ارج و قرب والایی بود. از آن پس بین استاد و مطرب تفاوتی شگرف پدید آمد و نوازندگی به عنوان یک هنر والا و ارزشمند پذیرفته شد.

آموزش تنبک با تدریس استاد امین صادق پور

عمله طرب (مطربی) یا استادی، دو راهی حساس نوازندگان تنبک

در بند بالا به معنای مطربی پرداختیم. بد نیست بدانید تا همین صد سال پیش، تنبک بین سازهای دیگر اعتبار چندانی نداشت. تنبک فقط وسیله ای بود برای ضرب گرفتن. ضرب گرفتن روی ریتم موسیقی کار چندان سختی نیست. همین دست زدن یا حرکات پا موقع شنیدن موسیقی، خود نوعی اجرای ضرب به حساب می آید. ذات انسان ضرب ها را می شناسد.

در زمان های قدیم وقتی یک گروه موسیقی اجرایی داشتند، یک فرد را به عنوان ضرب نواز در گوشه ای از کار می گماشتند. این فرد اصولا جزء گروه موسیقی حساب نمی شد. حتی رفتار مناسبی هم با او نمی شد. بیشتر وظیفه حمل لوازم اجرا را به عهده داشت و خلاصه بیشتر در پشت صحنه بود. قطعا کسی که تنبک می نواخت مطرب بود. اما با گذر زمان به قابلیت سازهای ضربی و نوازندگان آنها پی برده شد. زمانی که استاد حسین تهرانی از تئوری موسیقی برای نوشتن نت های تنبک استفاده کرد. به یک باره تحول عظیمی در مورد این ساز رخ داد. همگان متوجه شدند این ساز قابلیت بی انتهایی دارد و صرفا وسیله ای برای نواختن ضرب نوازی نیست، بلکه خود یک ساز کامل است با دامنه بی انتهایی از حرکات و ریزه کاری های منحصر به فرد. مشخص شد که این تنبک است که می تواند اثر گذار بر جذابیت اجرای گروهی باشد. تنبک است که می تواند همه نوازندگان را با حرکات خود هماهنگ کند. از آن موقع به بعد، تنبک نوازان ارج و قرب والایی یافتند و اکنون کمتر اجرایی در موسیقی سنتی کلاسیک را می شود یافت که یک نوازنده تنبک مثل ستاره ای درخشان در آن به خوش نوازی نپردازد و وحدت اجرا را سبب نگردد.

روز به روز بر درک قابلیت این ساز و تکنیک های بیشمار تنبک افزوده می شود. تعداد هنرجویان و علاقه مندان به تنبک از دیگر سازها پیشی گرفته است و حتی این ساز به عنوان موثر ترین ابزار ریتم شناسی وارد حوزه موسیقی کودک شده است. تقریبا در آزمون های ورودی تمامی هنرستان ها و دانشکده های موسیقی و برای هر رشته و هر سازی، ریتم شناسی هنرجو را بر اساس نواختن او با ساز تنبک می سنجند.

ساز تنبک به غایت کامل است و هر روز بر محبوبیت آن افزوده می گردد.

حال به سراغ توضیح تیتر برویم. ببینید عزیزان، اگر خود را فقط یک ضرب نواز بدانید، قطعا دست به ساز شدن شما در محافل، تداعی گر مطربی خواهد بود. اما اگر یادگیری تنبک را بر اساس تئوری موسیقی، تکنیک های تنبک نوازی، اتود تدوین شده توسط اساتید موسیقی و در یک کلام! بر اساس دوره های آموزشی معتبر به پیش ببرید، قطعا در آینده به نوازنده ای شاخص تبدیل می شوید که همیشه گل سر سبد گروه های موسیقی خواهید بود. همواره به دنبال شما می آیند و لقب استاد برازنده نام شما خواهد شد. بدانید که مسیر درستی را انتخاب کرده اید. بر این عهد خود تا رسیدن به نتیجه غایی بمانید. با صبر و پشتکار به هر آنچه که بخواهید می رسید. موفق باشید.