در این مبحث از مجموعه پادکستهای آموزشی وبسایت نت به نت به ابتذال در محتوای کلامی و تاثیر آن بر هنر موسیقی پرداخته می شود.

ابتذال در لغت به حرکتی پیش پا افتاده اطلاق می شود که بر اثر تکرار بیش از حد، از هر گونه ارزش و وجاهتی عاری باشد.

اما در معنای عامیانه ابتذال به بروز رفتارهای سخیف و سبک گفته می شود که تناسبی با فرهنگ جمعی یک اجتماع ندارد. بسیاری از افراد هر جامعه، ابتذال را به عنوان یک سبک بر میشمرند و همین باعث شده که اینگونه سبک ها طرفدارهای خود را هم پیدا کرده باشند.

ابتذال در هر زمینه فرهنگی می تواند رسوخ کند. در سالهای اخیر موسیقی، سینما و تئاتر بیش از هر هنر دیگری مورد تهاجم این عنصر ضد هنر قرار گرفته اند.

ما در این پادکست قرار است تاثیر محتوای مبتذل بر موسیقی را بشنویم.

گاه به اشتباه، ابتذال را به خود موسیقی نسبت می دهند. اما موسیقی چیزی جز نت و سکوت نت نیست. تئوری موسیقی مجموعه ای از قواعد علمی است که هیچ گاه ابتذال نمی پذیرد.

آیا ریتم، میزان، خطوط حامل، صدای آلات نوازندگی مشمول ابتذال می گردد؟ مسلم است که خیر! بلکه این محتوای مبتذل است که باعث می شود نمود کل موسیقی بی ارزش و سخیف جلوه نماید.

ترانه ها و متن هایی که برای برخی از آهنگها ساخته می شود، گاه آنقدر بی معنی و زبون است که انگشت اتهام منتقدین را به سوی هنر موسیقی می گرداند. این محتواهای ضعیف در دهه گذشته و فراگیری شبکه های اجتماعی نمود بیشتری یافته و آنقدر زیاد شده که توانسته قشر عظیمی از خالتور پسندان را هوادار خود نماید.

در این برنامه کارشناس مسائل فرهنگی اجتماعی موسیقی آقای رضا طریحی، در گفتگویی صمیمانه با مجری برنامه خانم کریمی به شرح این معضل؛ یعنی تاثیر ابتذال محتوا بر موسیقی می پردازد.