چگونه صدای تمرین با تنبک را کاهش دهیم؟

 یک نوازنده حرفه ای تنبک کسی است که سالها به تمرین های مداوم و فشرده با این ساز کوبه ای پرداخته و هیچ گاه در این مسیر دست از تلاش نکشیده است. همانطور که می دانیم، تنبک یک ساز پر سر و صداست. این ساز هنگام نواخته شدن، شدت صدایی بین 65 تا 75 دسیبل دارد. خود نوازنده وقتی تمرین می کند، آن قدر سرگرم اجرای صحیح فیگورها و اتودها می شود که متوجه صدای آن نمی شود. اما برای اطرافیان، این صداهای تکراری و نا همگون ناشی از تمرین تنبک نوازی می تواند بسیار آزار دهنده باشد.

با توجه به گسترش زندگی های آپارتمانی و همچنین کوچک تر شدن فضای خانه ها نسبت به قدیم؛ گاه برخی از هنرجویان از معضلی به نام کمبود فضا و بستر مناسب برای تمرین گله مندند. برخی از خانه های آپارتمانی به راحتی صدای ساز را به واحد های کناری منتقل می کند یا اینکه صدای تمرین ها باعث آزار اهالی منزل می شود. بسیاری از هنرجویان تنبک در طول روز سر کار می روند و در دل شب فرصت تمرین کردن را پیدا می کنند. تمرین تنبک در سکوت شب، می تواند چالش و معضلی بزرگ برای نوازنده باشد. چرا که از یک طرف حتما بایستی پیوستگی تمرینات را رعایت کند؛ و از طرف دیگر دوست ندارد با صدای زیاد ساز خود، مخل آسایش افراد دیگر گردد.

حال بین این دو طرف معادله چگونه می شود نسبت متعادلی را برقرار کرد؟ تنها راهی که می ماند این است که به طریقی صدای تمرین کردن با تنبک را کاهش دهیم.

شاید بگویید مگر می شود سر و صدای تمرین با تنبک را کاهش داد؟ باید بگوییم بله، ما سه راهکار برای این منظور به شما معرفی می کنیم که در ادامه مقاله آنها را برای شما شرح می دهیم.

3 راهکار برای کاهش صدای تمرین با تنبک

در ادامه سه روش به شما معرفی می کنیم که بتوانید هنگام تمرینات تنبک، صدای کمتری را تولید کنید. البته ذکر این نکته ضروری است که این راهکارها فقط برای شرایط خاص لحاظ شده و در مواقع عادی لازم نیست از آنها استفاده کنید.

1- قراردان پارچه ای نخی داخل تنه تنبک

همه ما با مکانیسم تولید صدای تنبک آشنا هستیم. ضربه ای که به پوست تنبک وارد می شود، پوست را به ارتعاش وا میدارد. این ارتعاش تبدیل به امواج صوتی می شود و داخل محفظه تو خالی تنه تنبک، شروع به بازتاب مکرر می کند. در آخر هم این امواج به صورت تقویت شده از راه نفیر یا گلویی خارج می شود و به گوش ما می رسد. در واقع فضای داخلی تنه تنبک نقش یک تقویت کننده صوتی را دارد.

در این روش می توانید با قرار دادن یک پارچه نخی در فضای داخلی تنبک، تا حد زیادی از تقویت امواج صوتی در محفظه خالی ساز بکاهید. البته در این روش رعایت چند نکته ضروری است.

۱. پارچه میبایست حتما نخی باشد

۲. پارچه کاملا تمیز باشد و هیچ گونه لک و آلودگی بر آن نباشد

۳. هیچ گونه جسم سخت، زبر و تیزی به پارچه متصل نباشد.

4. پارچه به اندازه کافی بزرگ باشد تا وقتی آن را مچاله شده داخل تنه فرو می کنیم، حجم کافی برای پر کردن فضای خالی را ایجاد کند.

2- استفاده از عایق های صوتی برای آکوستیک کردن اتاق

آکوستیک کردن اتاق، جلوی اکو و بازتاب صدا را تا حد زیادی می گیرد. برای این کار باید از عایق های صوتی استفاده کنیم. این کار در سطح حرفه ای برای استودیوهای ضبط صدا و ویدیو انجام می شود که عدم نفوذ صدا اهمیت والایی دارد. هزینه آکوستیک کردن حرفه ای اتاق نسبتا زیاد است و برای یک نوازنده تنبک که صرفا می خواهد تمرین کند، به صرفه نیست. اکثر این هزینه ها برای خرید فوم آکوستیک و درز گیری کامل رخنه های در و پنجره صرف می شود. ما نمی خواهیم یک dead Room حرفه ای بسازیم. بلکه فقط می خواهیم صدای تنبک نوازی خود را کاهش دهیم.

در این روش شما میتوانید با وسایل دم دستی و ابتدایی، تا حد بسیار زیادی اتاق خود را به گونه ای ایزوله کنید که در کاهش انعکاس امواج صوتی موثر باشد. مثلا یکی از این وسایل شانه های تخم مرغ می باشد. شما میتوانید تعداد معینی از آنها را بر دیوارهای اتاق خود نصب کنید. برای نصب آنها می توانید از پونز یا چسب مایع استفاده کنید. اگر هم امکان نصب دائمی شانه ها بر دیوار را ندارید، می توانید تخته هایی با ابعاد دلخواه تهیه کرده و شانه ها را بر آن بچسبانید. سپس هنگام تمرین تخته ها را به محل های مشخص شده نصب کنید و پس از آن به راحتی آن را جدا کرده تا دفعه بعد از آن استفاده نمایید. حتی اگر نیمی از سطح دیوارها با این کار پوشانده شود، تاثیر زیادی در کاهش انتشار صدا خواهد داشت. استفاده از موکت، پتو، درزگیر در و پنجره نیز میتواند باعث کاهش شدید انعکاس امواج صوتی گردد.

پرده های ضخیم برای پنجره ها، وجود فرش در کف اتاق نیز از ورود و خروج امواج صوتی تا حد زیادی می کاهد.

3- استفاده از سوردین یا صداگیر پوست و نفیر تنبک

اصولا برای کم کردن سر و صدای تمرین با تنبک، محصولی برای سازهای کوبه ای پوستی نظیر تنبک و دف در بازار لوازم جانبی موسیقی وجود دارد که آنها را به نام صداگیر (صدا خفه کن) یا سوردین میشناسیم. سوردین پوست تنبک معمولا یک پارچه نمدی است که دور تا دور تنه و سطح پوست تنبک را می پوشاند. سوردین نفیر هم با پوشاندن نفیر، مجرای خروجی هوا از طریق گلویی تنبک را مسدود می کند. این روش بسیار ارزان تر از آکوستیک کردن اتاق است و بسیاری از تنبک نوازان برای کاهش سر و صدای تمرینات از آن استفاده می کنند.

نکته قابل توجه آن است که نباید سوردین نفیر را با محافظ نفیر تنبک اشتباه بگیریم. محافظ نفیر فقط دور لبه های نفیر قرار می گیرد که از استهلاک و خرابی نفیر در طول زمان جلوگیری کند. اما سوردین وظیفه ایجاد مانع بر خروج امواج صوتی را دارد و مجرای نفیر را هم می پوشاند.

سوردین یا صدا خفه کن پوست، یک ضربه گیر کارآمد است. یعنی باعث می شود شدت ضربه به پوست تنبک کاسته شود. هم اینکه با توجه به قرار گرفتن روی پوست، اجازه ارتعاش آزادانه به آن و تولید امواج بلند صوتی را نمی دهد و در اصل، لرزش پوست را خفه می کند. از طرف دیگر سوردین نفیر نیز همان امواج تضعیف شده صوتی را بلاک کرده و به آن اجازه خروج نمی دهد.

با استفاده از این روش، میزان قابل توجهی از سر و صدای ناشی از تمرینات تنبک از بین می رود.

سخن پایانی

بهتر است حتی المقدور از روش دوم برای کاهش صدا استفاده کنید. چرا که در روش اول و سوم، صدای تنبک تا حدود زیادی خفه می شود.

شنیدن اصل صدای ساز برای تمرین اهمیت زیادی دارد. تنها در صورتی که هیچ چاره ای نداشتید از دو روش دیگر استفاده کنید.

دانستن این نکته هم بد نیست که تمرین های مدون حق شماست. در کل شما می توانید با اعتماد به نفس کامل هر سر و صدایی به پا کنید و خجالت را از خود برانید. دیگران باید بدانند که یادگیری یک ساز نیاز به تمرین دارد و می بایست روزی نیم ساعت این سر و صدا را تحمل کنند. این از اصول پایه ای اصل همزیستی است.

اگر علاقه به یادگیری ساز تنبک دارید پیشنهاد میکنیم یادگیری این ساز را اصولی و با اساتید مجرب تجریه کنید:

آموزش تنبک در وب سایت نت به نت